Żywy Różaniec

Od połowy XIX w. najbardziej popularną różańcową wspólnotę modlitewną stanowi Stowarzyszenie Żywego Różańca założone przez Paulinę Jaricot (1799-1862) w Lyonie w 1826 roku. Sługa Boża Paulina gorąco pragnęła uczynić różaniec modlitwą wszystkich, dlatego wpadła na genialny sposób organizowania piętnastoosobowych grup, nazwanych później żywymi różami. Każda z osób tworzących piętnastkę zobowiązała się do odmawiania codziennie jednej tajemnicy, czyli wspólnie odmawiano cały różaniec.

Wszystkich członków róży dotyczy taka sama zasługa, jakby odmówili cały różaniec. Nieodmówienie wyznaczonej dziesiątki nie oznacza grzechu, ale utratę zasługi. Tak więc młoda dziewczyna z Lyonu stała się pierwszą zapałką do rozpalenia wielkiego ognia, którym jest modlitwa róż Żywego Różańca.

Papież Grzegorz XVI w 1832r. listem apostolskim zatwierdził stowarzyszenie Żywego Różańca i nadał mu liczne odpusty. Jego opiekunką ustanowił młodą rzymską męczenniczkę św. Filomenę.

Dzisiaj Żywy Różaniec jest najliczniejszą wspólnotą modlitewną w Polsce – liczy obecnie ponad milion członków. Obecny jest niemal w każdej parafii. Wspólnoty Żywego Różańca składają się z dwudziestoosobowych grup zwanych popularnie Różami, których liczebność zgadza się z liczbą rozważanych tajemnic. Słowo – żywy – oznacza ożywianie wspólnoty codzienną modlitwą i rozważaniem tajemnic Jezusa i Maryi. Systematyczna modlitwa dwudziestu osób to Żywy Różaniec, a nie tylko drewniane paciorki. Ponadto jego żywotność podkreśla fakt, że osoby, które umierają bądź z niego odchodzą są zastępowane kolejnymi.

Każda Róża obiera sobie Patrona, od którego bierze nazwę. Na czele Róży stoi zelator, czuwający nad pełnym składem i wypełnianiem zadań apostolskich członków grupy. Wszyscy zelatorzy tworzą Radę Żywego Różańca. Duchową opiekę nad Żywym Różańcem pełni duszpasterz tzw. ksiądz Moderator.

Od niedawna Żywy Różaniec w Polsce ma swój statut, delegata Konferencji Episkopatu Polski, którym jest ks. abp Wacław Depo i zarząd z krajowym moderatorem na czele.